Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα, ξανά μέσα σε λίγους μήνες, στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας στην απεργία της ΓΣΕΕ για να στείλουμε με την παρουσία μας το μήνυμα πως ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!

Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι είμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση διαβίωσης άνευ προηγουμένου. Μια κρίση που όσο καλά κι αν θέλουν να την κρύψουν οι κυβερνώντες, γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα. Ο μισθός μας δεν φτάνει πλέον για να καλύψει τις βασικές μας ανάγκες για στέγαση και σίτιση και εξαντλείται πριν καλά καλά μπει η τρίτη εβδομάδα του μήνα. Οι τιμές στα βασικά είδη κατανάλωσης συνεχώς αυξάνονται, τρανή απόδειξη πως τα «καλάθια» της κυβέρνησης ήταν μέτρα μπαλωματικού χαρακτήρα και συγκεκριμένης διάρκειας και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια.

Το σύνθημα της σημερινής απεργιακής συγκέντρωσης «η ακρίβεια και τα ενοίκια στο Θεό, οι μισθοί στα τάρταρα» δεν είναι απλά ένα τσιτάτο της ΓΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Στις λίγες αυτές λέξεις συμπυκνώνεται η καθημερινότητά μας. Η αγωνία μας για την επόμενη ημέρα. Το άγχος να εξασφαλίσουμε στις οικογένειές μας ένα κεραμίδι για να κοιμηθούμε και ένα πιάτο φαΐ.

Και η σημερινή παρουσία ανέργων, συνταξιούχων, φοιτητών αποδεικνύει πως το αίτημα για ενίσχυση του εισοδήματός μας, για φθηνή στέγη, για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, το αίτημα για μια κανονική ζωή- προσοχή δεν μιλάμε για πολυτέλειες αλλά για τα βασικά, είναι ένα δίκαιο αίτημα όλης της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης.

Εδώ και τρία χρόνια εμείς επιμένουμε πως χρειάζεται άλλο μείγμα πολιτικής, άλλα μέτρα που θα λειτουργήσουν ανακουφιστικά για την πλειοψηφία της κοινωνίας και όχι μόνο για τους λίγους και έχοντες. Εδώ και τρία χρόνια αυτοί που μας κυβερνούν κάνουν ότι δεν ακούν. Κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι οι αποφάσεις τους δεν έχουν αποτέλεσμα. Μάλιστα τώρα τελευταία τα κυβερνητικά χείλη άρχισαν και πάλι να επικαλούνται το αφήγημα της εισαγόμενης κρίσης ακρίβειας.

Υπάρχουν δυο εξηγήσεις. Ή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, ή δεν θέλουν να το αντιμετωπίσουν. Τρίτη εξήγηση και δικαιολογία μετά από τρία χρόνια ακρίβειας δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει γιατί ενώ εμείς μέσω του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ με τεκμηριωμένες και κοστολογημένες προτάσεις που προέκυψαν μέσα από μελέτες και έρευνες, εκείνοι επιμένουν να κάνουν τα ίδια λάθη!

Τα στοιχεία, συνάδελφοι μιλούν από μόνα τους. Η αύξηση των βασικών προϊόντων από το 2021 μέχρι και σήμερα ξεπερνά το 60%. Για να τα βγάλουμε πέρα κόβουμε από παντού: από το σούπερ μάρκετ, από τα φροντιστήρια των παιδιών μας, από τις διακοπές μας και για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτά καθυστερούμε σε άλλες υποχρεώσεις, δημιουργώντας χρέη. Και κάθε μήνα αυτά τα χρέη αυξάνονται.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ποσοστό μεγαλύτερο του 50% στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με 800 ευρώ ή και λιγότερα το μήνα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι μισοί μισθωτοί ζουν σε κατάσταση φτώχειας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση αγοραστικής δύναμης ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ τελευταία είναι η Βουλγαρία. Το 50% των εργαζόμενων παρουσιάζει καθυστερήσεις στις πληρωμές των υποχρεώσεών του. Άνω του 70% των ενοικιαστών στην Ελλάδα δαπανά περίπου το μισό μισθό του για στέγαση.

Και δυστυχώς, οι «γκρίζοι» αριθμοί έχουν συνέχεια. Κάθε χρονιά η κατάστασή μας είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

Χρειάζεται εδώ και τώρα άλλη πολιτική. Με πράξεις κι όχι στα λόγια. Λέει η κυβέρνηση ότι το 2027 ο κατώτατος μισθός θα είναι 950 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι τότε θα αυξηθεί κατά σαράντα ευρώ περίπου ετησίως. Πρόκειται περί εμπαιγμού. Γιατί μαζί με τον κατώτατο και τις λιγοστές αυτές αυξήσεις, θα αυξηθούν οι τιμές των ενοικίων, του σούπερ μάρκετ, των καυσίμων, της ενέργειας. Όπως εμπαιγμός είναι και οι εξαγγελίες περί διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού μέσω ενός αλγορίθμου. Θα γνωρίζει δηλαδή ο αλγόριθμός τις ανάγκες που έχουμε και θα αποφασίζει ένας αλγόριθμος για τις ζωές μας!

Απαιτούμε εδώ και τώρα πραγματικές αυξήσεις των μισθών μας μέσα από την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας μας και των διαπραγματεύσεων που θα κάνουμε οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες μας. Μόνοι μας τα καταφέρναμε στο παρελθόν πολύ καλύτερα από ότι τα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής η κυβέρνηση και το υπουργείο.

Απαιτούμε αντιμετώπιση της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας. Με πολλούς και ουσιαστικούς ελέγχους της αγοράς και με την επιβολή προστίμων που θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά για όσους αισχροκερδούν. Η ακρίβεια αντιμετωπίζεται με μέτρα υπέρ των πολλών, κι όχι με επιστολές στην Ούρσουλα Φον νερ Λάιεν.

Διεκδικούμε απάντηση στο κρίσιμο πρόβλημα της στεγαστικής κρίσης. Οικογένειες κινδυνεύουν με έξωση, σαραντάρηδες μένουν με τους γονείς τους και δεν κάνουν τη δική τους οικογένεια γιατί δεν μπορούν να συντηρήσουν το δικό τους σπίτι, γονείς στερούν από τα παιδιά τους το όνειρο των σπουδών και την φοιτητική ζωή γιατί δεν μπορούν να τα σπουδάσουν σε πόλη άλλη από εκεί όπου βρίσκεται το πατρικό τους. Εμείς προτείνουμε σχέδιο για Κοινωνική Κατοικία προσιτή για όλους. Μέσα από ένα πρόγραμμα κατασκευής κοινωνικών κατοικιών από φορέα του δημοσίου με αξιοποίηση των πόρων της πρώην Εργατικής Κατοικίας. Την ώρα που άλλες χώρες της Ευρώπης παίρνουν μέτρα αποτελεσματικά και ουσιαστικά, στην Ελλάδα ανακοινώνεται η κατασκευή λίγων δεκάδων σπιτιών για νέους και ευάλωτους με χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης.

Διεκδικούμε: ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΩΡΑΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ.

 

Δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και στα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα που έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Συνάδελφοί μας και συναδέλφισσές μας φεύγουν το πρωί από το σπίτι για το μεροκάματο και δεν επιστρέφουν ποτέ στις οικογένειές τους. Είναι αναγκαία η λήψη ενός συνολικού πακέτου μέτρων για την ασφάλεια των εργαζομένων με την ενίσχυση της Επιθεώρησης Εργασίας με την πραγματοποίηση ουσιαστικών ελέγχων, ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η μάστιγα.

 

Συνάδελφοι,

Εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου ζούμε σε συνθήκες κρίσης: οικονομικής, πανδημικής, ενέργειας, ακρίβειας. Τίποτα από εκείνα που είχαμε στο παρελθόν δεν είναι δεδομένα, όπως αβέβαιο είναι πως αυτά που έχουμε σήμερα θα τα έχουμε και αύριο. Μας αντιμετωπίζουν ως πρόβλημα, ενώ εμείς επιθυμούμε να είμαστε μέρος της λύσης του προβλήματος. Η καθημερινότητά είναι για εμάς μια κρίση.

Όμως δεν το βάζουμε κάτω. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας και στις επόμενες γενιές. Όπως και σήμερα έτσι και στο μέλλον θα βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης. Και καθημερινά θα γινόμαστε όλο και περισσότεροι. Στους δρόμους των διεκδικήσεων, στους χώρους δουλειάς, δίπλα ο ένας στον άλλο.

Οι μάχες μας έχουν συνέχεια: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Δεν ζητάμε να μας χαριστεί κάτι. Δεν ζητάμε ελεημοσύνη. Αναγνώριση των κόπων μας, του μόχθου και της προσφοράς μας ζητάμε!

Καλό μας αγώνα!