Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Για τρίτη φορά τους τελευταίους μήνες οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι διαδηλώνουμε και βγαίνουμε στους δρόμους διεκδικώντας αύξηση των μισθών μας για την αντιμετώπιση της κρίσης ακρίβειας άνευ προηγουμένου που βιώνουμε, υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στους κοινωνικούς εταίρους.
Η σημερινή 24ωρη απεργία, η συγκέντρωση και η πορεία που θα ακολουθήσει γίνονται λίγες ημέρες μετά τις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού και της αρμόδιας υπουργού Εργασίας για αύξηση του κατώτατου μισθού. Λένε επίσης οι κυβερνητικοί παράγοντες ότι είναι η πολλοστή αύξηση που γίνεται στον κατώτατο μισθό από το 2019 οπότε και μας κυβερνούν, ξεχνώντας βέβαια να αναφερθούν στο αντίκρισμα αυτών των αυξήσεων, αφού πριν καλά καλά φτάσουν στα χέρια μας αυτά τα λεφτά, κάποιοι έχουν φροντίσει να μας τα πάρουν.
Με το ένα χέρι δίνουν αύξηση με τα δυο χέρια τα παίρνουν μέσω των ανατιμήσεων, των υψηλών ενοικίων, του κόστους ενέργειας. Ξεχνούν στην κυβέρνηση να πουν ότι οι πενιχρές αυτές αυξήσεις που ανακοινώνονται για τον κατώτατο μισθό δεν επαρκούν για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες μας, αφού η αγοραστική ικανότητα όλων των πολιτών έχει περιοριστεί σημαντικά. Δεν το λένε μόνο τα συνδικάτα. Το λένε οι ίδιοι οι πολίτες που απαντούν στις έρευνες ότι πριν έξι χρόνια ζούσαν καλύτερα από ό,τι ζουν σήμερα. Ξεχνούν στο Μαξίμου να αναφέρουν ότι ο μισθός δεν φτάνει μέχρι το τέλος του μήνα. Μέχρι τις 20 κάθε μήνα φτάνει και μετά κάνουμε το σταυρό μας για να δούμε πως θα τα βγάλουμε πέρα για τις υπόλοιπες ημέρες, κόβοντας από παντού: από το φαγητό των παιδιών μας, την διασκέδασή τους, τα φροντιστήριά τους, τα είδη πρώτης ανάγκης.
Ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε κατά 50 ευρώ μεικτά, γιατί αυτά που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι είναι λιγότερα, χωρίς παράλληλα να αυξάνεται το αφορολόγητο όριο. Ξεκίνησε να ισχύει από την Πρωταπριλιά. Συμβολικό. Μάλλον γιατί θα είναι ψέμα να θέλουν να πιστέψουμε ότι με τις πενιχρές αυτές αυξήσεις θα βελτιωθεί η ζωή η δική μας και των παιδιών μας που καθημερινά χειροτερεύει.
Βέβαια, η σημερινή κυβέρνηση επενδύει στη λογική του «πες, πες κάτι θα μείνει». Πες ότι τα πράγματα πηγαίνουν καλά, για να το πιστέψουν. Έγραψε λοιπόν ο κύριος Πρωθυπουργός μόλις πριν λίγες ημέρες στο κυριακάτικο μήνυμά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι η πλειονότητα των εργαζομένων έχει μισθό άνω των χιλίων ευρώ και ότι το 2019 αυτό ίσχυε για τον 1 στους 3 εργαζόμενους. Λησμόνησε, σκόπιμα φυσικά, να μας μιλήσει για την αγοραστική αξία των 1000 ευρώ τότε σε σχέση με τώρα. Για την αξία στο σούπερ μάρκετ των πενήντα ευρώ τότε και σήμερα που τα ψώνια της καθημερινότητας έχουν γίνει ο εφιάλτης κάθε νοικοκυριού.
Τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνουν πως πάνω από το 50% των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται με 800 ευρώ ή λιγότερα. Δηλαδή οι μισοί μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα ζουν σε κατάσταση φτώχειας. Το 70% των μισθωτών αμείβεται μέχρι 950 ευρώ καθαρά τον μήνα. Δηλαδή στην κατάσταση του χαμηλόμισθου βρίσκονται 7 στους 10 εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Την ίδια ώρα, καθυστερήσεις στις πληρωμές υποχρεώσεών τους παρουσιάζει το 50% των εργαζόμενων. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.
Συνάδελφοι,
Η κυβέρνηση δεν έχει πραγματική διάθεση και πρόθεση να στηρίξει τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα αποτελεσματικά μέσα από μια γενναία αύξηση των μισθών και ενίσχυσης του εισοδήματός τους, κάτι το οποίο θα επιτευχθεί μόνο με επαναφορά και υπογραφή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Η Ελλάδα στους ευρωπαϊκούς δείκτες φιγουράρει στις τελευταίες θέσεις σε ό,τι αφορά την αγοραστική δύναμη των πολιτών και στην πρώτη σε ό,τι αφορά το στεγαστικό κόστος.
Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να θέτει συγκεκριμένους στόχους και κρίνεται από την επίτευξή τους ή μη. Θέτει ως στόχο το 2027 ο μέσος μισθός να είναι 1500 ευρώ και ο κατώτατος 950 ευρώ. Αυτοί οι στόχοι όμως είναι κατώτεροι των αναγκών μας.
Απαιτούμε την άμεση επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και την πραγματική επανίδρυση του Κοινωνικού Διαλόγου που διακόπηκε το 2012. Ο ρόλος των κοινωνικών εταίρων πρέπει να είναι ουσιαστικός στον καθορισμό του κατώτατου μισθού κι όχι συμβουλευτικός, όπως επιθυμεί η κυβέρνηση.
Βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα εδώ για να διεκδικήσουμε για άλλη μια φορά τα αυτονόητα σε μια νέα εποχή, που τα πάντα σχεδόν γύρω μας αλλάζουν και μάλιστα ραγδαία.
Απαιτούμε επίσης ελέγχους και αυστηρό πλαίσιο κανόνων για την ασφάλεια και την υγιεινή στους χώρους δουλειάς, κάτι που δυστυχώς εν έτη 2025 δεν είναι δεδομένο. Την τριετία που πέρασε θρηνήσαμε αρκετούς συναδέλφους μας, οι οποίοι δεν είναι εδώ σήμερα κοντά μας. Δεν είναι η κακιά η ώρα! Είναι η απουσία ελέγχων, η έλλειψη μέσων προστασίας, οι πιέσεις των εργοδοτών για αυξημένη παραγωγή, τα «στραβά» μάτια που κάνουν οι υπεύθυνοι σε όσους δεν συμμορφώνονται, η υποστελέχωση της Επιθεώρησης Εργασίας, η απουσία ενός νομοθετικού πλαισίου που θα εξασφαλίζει την υγεία των εργαζομένων, την σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα. Τα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα τείνουν να εξελιχθούν σε μάστιγα.
Συνάδελφοι,
Όλα αυτά που διεκδικούμε δεν είναι πολυτέλειες, αλλά η επιβίωσή μας. Μιλάμε για τη ζωή μας. Το δικαίωμα να εργαζόμαστε και να αμειβόμαστε αξιοπρεπώς για το αποτέλεσμα που παράγουμε, τις ώρες που στερούμαστε από τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας.
Εμείς οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, είτε το έργο λέγεται τρόικα, είτε μνημόνια, είτε δανειστές, είτε κορονοϊός, είτε ακρίβεια, είτε φόροι, λιτότητα, χαράτσια και φτωχοποίηση. Καλούμαστε να βάλουμε πλάτη σηκώνοντας το βάρος που δεν δημιουργήσαμε εμείς. Μόνο που αυτοί οι άλλοι που το δημιούργησαν δεν θα μας λυγίσουν. Διαχρονικά ορθώναμε, ορθώνουμε και θα ορθώνουμε το ανάστημά μας απέναντι σε εκείνους που μας θέλουν άβουλα πιόνια.
Διεκδικούμε το ρόλο του συνομιλητή και όχι του επαίτη, όπως ορισμένοι θέλουν σκόπιμα να νομίζουν πως είμαστε. Διεκδικούμε το ρόλο που μας αξίζει και μας αναλογεί στο σύγχρονο ασφαλές εργασιακό περιβάλλον. Και στέλνουμε το μήνυμα από εδώ από τη Θεσσαλονίκη πως όπως βγήκαμε στους δρόμους ο ένας πλάι στον άλλον και νικήσαμε, έτσι θα κάνουμε και στο μέλλον.
Στην προμετωπίδα των αιτημάτων μας βρίσκεται η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματός μας μέσα από την υπογραφή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και επαναφορά του κοινωνικού διαλόγου. Να διαπραγματευόμαστε εμείς με τους εργοδότες μας. Το κάναμε πολλά χρόνια και το κάναμε καλύτερα από τη σημερινή κυβέρνηση.
Εδώ και χρόνια εμείς επιμένουμε πως χρειάζεται άλλο μείγμα πολιτικής, άλλα μέτρα που θα λειτουργήσουν ανακουφιστικά για την πλειοψηφία της κοινωνίας και όχι μόνο για τους λίγους και έχοντες. Εδώ και τρία χρόνια, αυτοί που μας κυβερνούν κάνουν ότι δεν ακούν. Κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι οι αποφάσεις τους δεν έχουν αποτέλεσμα.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ εδώ και τώρα αυτόματη επέκταση των Κλαδικών Συμβάσεων, να επανέλθει η αρχή της ευνοϊκότερης Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, να επανέλθει η μετενέργεια στην προ μνημονίων ρύθμιση, ελέγχους στην αγορά για την αντιμετώπιση της ακρίβειας που ροκανίζει το εισόδημα των εργαζομένων και λύση στο πρόβλημα της στεγαστικής κρίσης μέσα από το μοντέλο της Κοινωνικής Κατοικίας που θα εξασφαλίζει προσιτή στέγη για όλες και όλους.
Με την σημερινή μας απεργιακή κινητοποίηση δίνουμε απάντηση σε εκείνους που θέλουν να μας υποτιμήσουν, να μας υποβαθμίσουν, να μας στερήσουν το δικαίωμα στην εργασία, στην αμοιβή, στις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, στους ασφαλείς χώρους δουλειάς, στην αντιμετώπιση της ζωής, των προκλήσεων και των υποχρεώσεων με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Λέμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ σε μια ζωή με στερήσεις!
Ως εδώ!
Καλό μας αγώνα!