ΟΜΙΛΙΑ ΜΕΛΟΥΣ ΓΕΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ Ε.Κ.Θ., ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΑΦΕΝΤΟΥΛΙΔΗ ΓΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟ 9 ΜΑΗ ’36
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
88 χρόνια μετά από τον ματωμένο Μάη του ’36, βρισκόμαστε στο μνημείο του Εργάτη, το σύμβολο των αγώνων του Εργατικού Κινήματος στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουμε τους νεκρούς εκείνης της εξέγερσης στην πόλη μας και να δοξάσουμε τους αγώνες εκείνους και όλους όσους ακολούθησαν στο πέρασμα της ιστορίας.
Η ιστορία του εργατικού κινήματος είναι γραμμένη με αίμα.
Κάποιοι συνάδελφοί μας βγήκαν στους δρόμους, λοιδορήθηκαν, χτυπήθηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν για τα βασικά εργασιακά μας δικαιώματα, δικαιώματα που και σήμερα αμφισβητούνται από την εργοδοσία αλλά και την Πολιτεία.
Τα γεγονότα του τριημέρου 9,10 και 11 Μαΐου 1936, γεγονότα που τότε συγκλόνισαν, σήμερα μας γεμίζουν δύναμη, τόλμη και επιμονή να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε δημοκρατία, ισότητα, αξιοπρέπεια, ειρήνη, βασικό και δίκαιο μισθό, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ασφάλεια στους χώρους δουλειάς.
Τα αιτήματα του τότε, εξακολουθούν και παραμένουν αιτήματα του σήμερα! Η ακρίβεια, η κοινωνική φτώχεια, η επισφάλεια και η ανασφάλεια στους χώρους εργασίας, είναι οι κυρίαρχες συνέπειες των εφαρμοζόμενων πολιτικών τα τελευταία χρόνια.
Ο Μάης του ’36 με αφορμή την απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη και τη στήριξη όλων των επαγγελματικών κλάδων της πόλης, εξελίχθηκε σε λαϊκή εξέγερση. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες πλημμύρισαν τους δρόμους της πόλης φωνάζοντας συνθήματα και διεκδικώντας βασικά εργασιακά δικαιώματα, βελτίωση των άθλιων συνθηκών εργασίας, καλύτερες οικονομικές απολαβές, καμία ανοχή στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Και τότε συνάδελφοι, είχε προηγηθεί μια οικονομική κρίση. Και τότε οι μισθοί ήταν της πείνας. Και τότε το ακροδεξιό στοιχείο άκμαζε.
Τα αιτήματα παραμένουν πάντα διαχρονικά και επίκαιρα.
Μόλις πριν λίγες ημέρες, την 1η Μαΐου τιμήσαμε την εργατική πρωτομαγιά, συμμετέχοντας στην απεργιακή κινητοποίηση διεκδικώντας τα αυτονόητα: παντού οχτάωρο και παντού δικαιώματα. Τον περασμένο Απρίλη ο κόσμος της μισθωτής εργασίας βγήκε ξανά στο δρόμο φωνάζοντας πως «η ακρίβεια είναι στο Θεό και οι μισθοί στα τάρταρα», διεκδικώντας πραγματικές αυξήσεις και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Η κατάσταση είναι οριακή και ο μήνας δεν βγαίνει!
Δεν βγαίνει, ούτε με τις αυξήσεις του κατώτατου μισθού που ανακοινώθηκαν, ούτε με τα επιδόματα και τα pass που δίνουν.
Η θηλειά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας σφίγγει όλο και περισσότερο στο λαιμό μας!
Σε όλες τις κρίσεις εμείς οι εργαζόμενοι πληρώσαμε το μάρμαρο. Την περίοδο των μνημονίων και της λιτότητας είδαμε τους μισθούς μας να περικόπτονται και να οδηγούμαστε στην ανεργία. Την περίοδο της πανδημίας πάλι εμείς κληθήκαμε να βάλουμε πλάτη χωρίς να υπολογίζει κανένας τον κόπο και τον ιδρώτα μας. Το ίδιο συνέβη και με την ενεργειακή κρίση και τα τελευταία δυο χρόνια με την ακρίβεια.
Κουραστήκαμε να μας αντιμετωπίζουν ως το πρόβλημα όχι ως μέρος της λύσης του προβλήματος. Κουραστήκαμε να αποφασίζουν άλλοι για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, χωρίς να μας υπολογίζουν. Κουραστήκαμε να βλέπουμε το ίδιο έργο σε επανάληψη, γνωρίζοντας πως δεν θα έχει ευτυχισμένο τέλος.
Για το λόγο αυτό, φωνάζουμε προς πάσα κατεύθυνση, εδώ από το μνημείο του Εργάτη που συμβολίζει τους διαχρονικούς αγώνες του Εργατικού Κινήματος πως θα αγωνιστούμε, θα διεκδικήσουμε, θα απαιτήσουμε και τελικά θα κερδίσουμε! Δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Το χρωστάμε σε αυτούς που έχασαν το αίμα τους, στις οικογένειές μας, στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Η Ελλάδα είναι ουραγός στους μισθούς και πρωταθλήτρια στις τιμές και στην κερδοφορία στην Ευρώπη. Για την αντιμετώπιση της κρίσης διαβίωσης που βιώνει η
πλειονότητα των εργαζόμενων νοικοκυριών προτείνουμε να επαναπροσδιοριστεί
αμέσως το μείγμα των μέτρων δημοσιονομικής, εισοδηματικής και κοινωνικής
πολιτικής που θα μπορούσαν να ανακόψουν το κύμα της ακρίβειας και να
προστατέψουν την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών. Είμαστε στην κορυφή της
λίστας με τις πιο ακριβές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Διεκδικούμε πραγματικές αυξήσεις που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των
καιρών. Απαιτούμε την επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Το δικαίωμά μας δηλαδή να διαπραγματευόμαστε απευθείας με τους εργοδότες μας χωρίς την ανάγκη ύπαρξης κάποιου «διαμεσολαβητή» ή «εποπτεύοντα».
Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να ωραιοποιήσουν χρωματίζοντας την κατάσταση, η πραγματικότητα είναι γκρίζα. Και είναι γκρίζα εξαιτίας των πολιτικών τους. Πολιτικές που αντί να αλλάξουν, συνεχίζονται, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη!
Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα, όπως κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια
διεκδικώντας ζωή με αξιοπρέπεια και σεβασμό του κόπου μας.
Σήμερα, 138 χρόνια, μετά διεκδικούμε όλα εκείνα που έβγαλαν στους δρόμους του Σικάγο, την αιματοβαμμένη πρωτομαγιά του 1886, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες.
88 χρόνια μετά τιμούμε τους αγώνες του Μάη ’36, το «ελληνικού Σικάγο».
Τότε από την 1η έως και της 8 Μαΐου οι κινητοποιήσεις είχαν ξεκινήσει σε κάθε γωνιά της χώρας. Στις 9 Μαΐου ξεκίνησε η μεγάλη πανεργατική απεργία στη Θεσσαλονίκη, από το πρόσφατα ενωποιημένο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, με την χωροφυλακή να εμποδίζει τους διαδηλωτές να κατευθυνθούν προς το Διοικητήριο. Τα επεισόδια ξεκίνησαν από τη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας, όπου το συνδικάτο των αυτοκινητιστών είχε στήσει οδόφραγμα και η χωροφυλακή απάντησε με πυροβολισμούς. Σκοτώθηκε ο Τάσος Τούσης. Ο νεκρός μεταφέρθηκε πάνω σε μια πόρτα από διαδηλωτές που κατευθύνονταν προς το Διοικητήριο και οι ταραχές γενικεύτηκαν. Ο απολογισμός εκείνης της ημέρας ήταν 12 νέοι νεκροί και πάνω από 300 τραυματίες. Οι ημέρες που ακολούθησαν έβγαλαν τον κόσμο έξω. Χιλιάδες κόσμου που απαιτούσε δικαίωση. Οι κηδείες των αδικοχαμένων συναδέλφων μας μετατράπηκαν σε μαζικές συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια. Ένα ποτάμι διαμαρτυρίας που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και ξεχύθηκε σε όλη τη χώρα.
Ο τραγικός απολογισμός ήταν: 1.492 συλλήψεις, 160 φυλακίσεις, 34 εξορίες, 761 παραπομπές σε δίκη. Καταδικάστηκαν 283, βασανίστηκαν 438, τραυματίστηκαν από την αστυνομία 511, σκοτώθηκαν 12. Έγιναν 585 κατασχέσεις εντύπων και 135 βίαιες διαλύσεις συγκεντρώσεων.
Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς μας! Δεν ξεχνάμε τους αγώνες του εργατικού Κινήματος!
Οι συνάδελφοί μας τότε, μας έδειξαν το δρόμο. Και εμείς έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε να πορευόμαστε στο δρόμο αυτό, όσο ανηφορικός κι αν είναι, όσες δυσκολίες κι εμπόδια κι αν συναντήσουμε στο διάβα του.
Πάντα στην πρώτη γραμμή! Όπως τότε έκαναν ΕΚΕΙΝΟΙ!
Τιμή και Δόξα για τους αγωνιστές του Μάη του ’36