Συνάδελφοι,

Βρισκόμαστε για άλλη μια χρονιά εδώ, στο Άγαλμα Βενιζέλου, στην «καρδιά» της Θεσσαλονίκης, πιστοί στο αγωνιστικό και διεκδικητικό μας ραντεβού όπως κάνουμε κάθε χρόνο.

Η φετινή χρονιά είναι ιδιαίτερη. Οι συνάνθρωποί μας στη Λάρισα, το Βόλο, την Καρδίτσα μετράνε απώλειες και δοκιμάζονται εξαιτίας της πρόσφατης κακοκαιρίας, που ανάγκασε την κυβέρνηση να αναβάλλει την παρουσία της στη ΔΕΘ αυτό το Σαββατοκύριακο. Τις τελευταίες ημέρες με ρωτούσαν συνάδελφοι και δημοσιογράφοι εάν το σημερινό αγωνιστικό συλλαλητήριο και η πορεία θα πραγματοποιηθούν ή θα αναβληθούν. Απάντησα και απαντώ: Φυσικά! Τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι να βγουν στους δρόμους και να βροντοφωνάξουν: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Να διεκδικήσουν αξιοπρέπεια στη ζωή τους και πάνω από όλα ασφάλεια.

Δεν είναι μια συγκέντρωση, «καθιερωμένη και αδιάφορη», όπως θέλει να παρουσιάζει η κυβέρνηση και ελάχιστα ΜΜΕ. Είναι η κραυγή μας γιατί δεν αντέχουμε άλλο, γιατί κουραστήκαμε να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές που θέλει άλλους να αποφασίζουν για εμάς και τις ζωές μας, χωρίς εμάς. Είναι η κραυγή μας για τα παιδιά των Τεμπών, το ναυάγιο στην Πύλο, τις φωτιές, τις πλημμύρες, τον Αντώνη που έπνιξαν! Το σημερινό συλλαλητήριο μπορεί να οργανώνεται από τη ΓΣΕΕ αλλά είναι η διεκδίκηση ολόκληρης της κοινωνίας.

Είναι η απόδειξη πως ο κόσμος της εργασίας βρισκόταν, βρίσκεται και θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα και των διεκδικήσεων για καλύτερες υποδομές, μείωση των ανισοτήτων, προστασία, ασφάλεια, αξιοπρέπεια!

Ο χρόνος που μεσολάβησε ήταν μια περίοδος με τεράστιες τραγωδίες. Η τραγωδία των Τεμπών μας συγκλόνισε όλους και μας έβγαλε στους δρόμους. Για πολλές ημέρες. Μικρούς και μεγάλους. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, καθηγητές, ανέργους, συνταξιούχος. Τα αδικοχαμένα μας παιδιά έγιναν σύμβολο ενός παλλαϊκού ξεσηκωμού με συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας.

Το ναυάγιο της Πύλου με των θάνατο εκατοντάδων ψυχών που αναζητούσαν ένα καλύτερο αύριο.

Τις πυρκαγιές που αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες των τελευταίων δεκαετιών και εξαφάνισαν τεράστιες εκτάσεις δασών, με νεκρούς και ανυπολόγιστη ζημιά σε χλωρίδα και πανίδα.

Και τη δεδομένη στιγμή τις πλημμύρες που μετέτρεψαν μεγάλο μέρος του κάμπου της Θεσσαλίας σε λιμνοθάλασσα, αφήνοντας πίσω νεκρούς, καταστρέφοντας περιουσίες, σοδειές, κτηνοτροφικές μονάδες, εξαφανίζοντας ολόκληρα χωριά από το χάρτη.

Γίναμε μάρτυρες της δολοφονίας ενός παιδιού και μείναμε άναυδοι από την ψυχρότητα της εκτέλεσης και την αδιαφορία που ακολούθησε. Αναρωτιόμαστε. Αυτήν την κοινωνία θέλουμε;

Η καθημερινότητα είναι κι αυτή μια τραγωδία.

Η ακρίβεια καλπάζει. Κάθε βδομάδα θέλεις όλο και περισσότερα χρήματα για να αγοράσεις λιγότερα προϊόντα και υπηρεσίες και όσο περνούν οι μέρες η κατάσταση όλο και χειροτερεύει.

Η κυβέρνηση απαντάει με… pass. Με επιδόματα. Με μπαλώματα για να καλύψουν το τίποτα, γιατί αυτές οι επιδοματικές πολιτικές είναι ασπιρίνες και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Η κυβέρνηση Απέτυχε.

Πανηγυρίζουν πως αύξησαν τον κατώτατο μισθό, αλλά καθυστερημένα χωρίς να καλύπτει την ακρίβεια.

Η κυβέρνηση Απέτυχε.

Κάθε χρόνο αυξάνονται τα εργατικά δυστυχήματα και ατυχήματα. Κάθε χρόνο θρηνούμε όλο και περισσότερους συναδέλφους μας που έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας. Γιατί η Πολιτεία δεν μερίμνησε, ώστε να ενισχυθεί το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας αλλά μετατρέποντας την σε ανεξάρτητη αρχή.

Η κυβέρνηση Απέτυχε.

Η προστασία της πρώτης κατοικίας, έμεινε στα χαρτιά και οι εξώσεις παίρνουν σειρά η μία πίσω από την άλλη.

Η κυβέρνηση Απέτυχε.

Φέρνουν νέο εργασιακό νομοσχέδιο. Θα δουλεύουμε περισσότερες ώρες, αλλά βέβαια θα απωλέσουμε χρόνο από τις οικογένειές μας, από τα παιδιά μας, θα χάσουμε ξεκούραση, για να δουλεύουμε νόμιμα σε δυο εργοδότες… προς όφελός μας λένε. Θα φέρουν μηδενικές συμβάσεις δουλείας. Θα βάζει στη φυλακή όποιον υπερασπίζεται το δημοκρατικό δικαίωμα της απεργίας.

Η κυβέρνηση θα αποτύχει άλλη μια φορά.

Τίποτα από όλα όσα γνωρίζαμε στο παρελθόν πλέον δεν είναι δεδομένο. Η ανασφάλεια και το άγχος για την καθημερινότητα κυριαρχούν, ο πόλεμος συνεχίζεται, ψυχές χάνονται άδικα, άνθρωποι πνίγονται ή καίγονται, τα δικαιώματα καταπατώνται, μανάδες δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους, μανάδες κλαίνε τα παιδιά τους.

Μπροστά μας απλώνεται ένα απέραντο γκρίζο.

Ίσως βέβαια, αυτά να είναι γνωστά στην κυβέρνηση και επιλέγει να αδιαφορεί. Γι’ αυτό άλλωστε το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης για άλλη μια χρονιά δεν προσκλήθηκε στη καθιερωμένη συνάντηση του πρωθυπουργού με τους εκπροσώπους των φορέων της Βόρειας Ελλάδας, προκειμένου να του κάνουμε γνωστές τις θέσεις και τα αιτήματά μας. Προφανώς, ο ίδιος και οι συνεργάτες του θα θεώρησαν πως είναι χάσιμο χρόνου να συναντηθεί με τον μεγαλύτερο παραγωγικό φορέα της πόλης.

Απέναντι σε όλα αυτά, αντιστεκόμαστε για να μην παρασυρθούμε. Βρισκόμαστε και πάλι στην πρώτη γραμμή της μάχης. Όπως κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια.

Κάθε μέρα που περνά γινόμαστε όλο και περισσότεροι και απαντάμε αγωνιστικά  σε όλους εκείνους που μας γυρίζουν την πλάτη!

Συνάδελφοι,

 

Παλεύουμε για την επιβίωσή μας.

Διεκδικούμε αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας με ασφάλεια και αξιοπρεπείς μισθούς μέσα από συλλογικές συμβάσεις.

Απαιτούμε κοινωνική δικαιοσύνη, ποιότητα ζωής, απαιτούμε ζωή με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

 

Καλούς μας αγώνες!