Συνάδελφοι,

Βρισκόμαστε για μια ακόμα χρονιά μετά από καιρό στο ίδιο σημείο, στην ίδια πόλη κάτω από τις ίδιες συνθήκες για να αγωνιστούμε για άλλη μια φορά για τα δίκαια αιτήματά μας, για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για εμάς και τις οικογένειές μας.

Βρισκόμαστε εδώ με τους εργαζόμενους από κάθε γωνιά της χώρας, μετά από μια δεκαετή οικονομική κρίση, πολλά μνημόνια, την πανδημία του κορονοϊού και τώρα την ενεργειακή κρίση λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, με τις τιμές σε ενοίκια, καύσιμα, βασικά προϊόντα να είναι στα ύψη και με τους εργαζόμενους να είναι στο ίδιο έργο θεατές, να δουλεύουν εξαντλητικά, να στερούνται χρόνο από τα παιδιά τους, να βλέπουν το εισόδημα τους να εξαφανίζεται πριν καλά καλά τελειώσει ο μήνας , να παλεύουν για την επιβίωσή τους, να διεκδικούν τα αυτονόητα.

Τα μεροκάματα καθημερινά γίνονται όλο και πιο δύσκολα, η εργοδοτική αυθαιρεσία καλά κρατεί, η αδήλωτη και μαύρη εργασία επίσης. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας είναι πραγματικότητα, όσο κι αν κάποιοι μέσα από… μπακάλικους υπολογισμούς διατυμπανίζουν πως μειώνουν την ανεργία. το αίτημα για αύξηση των μισθών παραμένει, τα εργατικά ατυχήματα ολοένα και αυξάνονται, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί παρά τις αντίθετες εξαγγελίες των υπουργών παραμένουν υποστελεχωμένοι, οι συνθήκες εργασίας χειροτερεύουν.

Οι δικές τους περικοπές είναι περικοπές στη ζωή μας. Οι δικές τους αυξήσεις τιμών είναι για εμάς η αγωνία να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην.

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, για να φωνάξουμε ΩΣ ΕΔΩ.

«Οι αντοχές και οι ανοχές μας είναι μηδενικές».

 

Αυτή είναι η δική μας πραγματικότητα, όσο κι αν κάποιοι ευαγγελίζονται την ανάπτυξη και κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους στον ρεαλισμό. Όσο κι αν κάποιοι ζουν το δικό τους παραμύθι, μόνο που αυτό το παραμύθι για εμάς, τον κόσμο της εργασίας έχει δράκο και έγινε εφιάλτης.

 

Μόλις πριν λίγες ημέρες στη σύσκεψη των συνδικαλιστικών στελεχών από την Βόρεια Ελλάδα στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, αποτυπώσαμε για ακόμα μια χρονιά την μαύρη πραγματικότητα, με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και τους μισθούς πείνας.

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του, σε λίγη ώρα λίγα μέτρα παρακάτω στο Βελλίδειο, θα ισχυριστούν ότι στηρίζουν την κοινωνία και ότι ο χειμώνας θα είναι δύσκολος.

Δεν μας κάλεσε όμως στην καθιερωμένη σύσκεψή του με τους παραγωγικούς κι επιστημονικούς φορείς. Προφανώς, θα θεώρησε πως είναι χάσιμο χρόνου να συναντηθεί με τον μεγαλύτερο παραγωγικό φορέα της πόλης, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

Αν λοιπόν για την κυβέρνηση, ο χειμώνας που έρχεται είναι δύσκολος, ας μάθουν ότι για εμάς ήταν εξίσου δύσκολο το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο περασμένος χειμώνας. Είναι δύσκολα τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Κόβουμε το ένα, στερούμαστε το άλλο, υποβαθμίζουμε την ποιότητα ζωής μας, δεν μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας, γιατί πλέον δεν έχει μείνει κάτι να κόψουμε. Μέχρι και η βενζίνη για να πάμε στη δουλειά μας είναι πολυτέλεια. Οι διακοπές είναι όνειρο θερινής νυκτός, η ψυχαγωγία και η διασκέδαση πλέον λέξεις άγνωστες.

Μιλούσαμε χρόνια για αύξηση του κατώτατου μισθού. Δεν μας άκουσαν. Τα αποτελέσματα τα είδαμε την περίοδο της οικονομικής κρίσης: λουκέτα, εκτίναξη της ανεργίας, μετανάστευση επιχειρήσεων, μετανάστευση των νέων της χώρας μας.

Και αντί να προχωρήσουν αποφασιστικά, να λάβουν σοβαρά υπόψη τις απόψεις μας για την αύξηση του κατώτατου μισθού, εφάρμοσαν πάλι την τέχνη της επικοινωνίας για να δημιουργήσουν μια εικόνα ψεύτικη, ονειρικά πλασμένη.

Εμείς μιλάμε για ουσιαστικά μέτρα στήριξης εργαζομένων, οικογενειών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων γιατί τα λουκέτα που θα έρθουν θα μας παρασύρουν όλους. Αυτοί αρκούνται σε επιδοματικές πολιτικές και μας ζητούν να τους ευχαριστήσουμε για τη ζωή με επιδόματα και… κουπόνια που μας προσφέρουν.

Και αντί ορισμένοι να προβληματιστούν αναλώνονται σε κοκορομαχίες στα τηλεοπτικά παράθυρα με μόνο επιχείρημα «οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι».

 

Συνάδελφοι,

Τίποτα από όσα γνωρίζαμε όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι δεδομένο. Κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε με έναν πόλεμο να βρίσκεται δίπλα μας. Αθώες ψυχές χάνονται εξαιτίας ορισμένων παρανοϊκών εγκεφάλων. Εργασιακά κεκτημένα και δικαιώματα καταπατώνται στο όνομα της επιχειρηματικότητας. Νοικοκυριά να τους κόβουν το ρεύμα. Και πολλά άλλα.

Τα ακούμε, τα βλέπουμε, τα ζούμε.

Για να χρησιμοποιήσω όρους της εποχής τείνει να γίνει… «κανονικότητα» η ανασφάλεια, η κρίση, η φτωχοποίηση, η κοινωνική ανωμαλία, οι διακρίσεις, το γκρίζο.

Δεν θα το επιτρέψουμε.

Διεκδικούμε αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, ικανοποιητικούς μισθούς, σεβασμό για τον κόπο και τη δουλειά μας, εξασφάλιση των δικαιωμάτων μας.

«Οι αντοχές και οι ανοχές μας είναι μηδενικές» όπως λέει και το σύνθημα του σημερινού μεγάλου συλλαλητηρίου.

Γι’ αυτό θα είμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης.

Ξανά και ξανά.

Καλούς μας αγώνες.