Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι αργία και μάλιστα μεταφερόμενη και περιφερόμενη για να γιορτάζεται με απόφαση της εκάστοτε κυβέρνησης.
Είναι ΑΠΕΡΓΙΑ!
Είναι απεργία τιμής και μνήμης σε όσους έχασαν τη ζωή τους για να κατακτήσουν τα δικαιώματά του κόσμου της εργασίας, δικαιώματα που όσο κι αν θεωρούνται δεδομένα, δεν είναι. Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα τιμής σε εκείνους που πλήρωσαν με το αίμα τους για τα δικά μας σημερινά κεκτημένα. Κεκτημένα που όμως αμφισβητούνται!
Είναι απεργία για το παρόν και το μέλλον. Απεργία που σηματοδοτεί πως οι αγώνες για τους εργαζόμενους, για τους νέους και τις νέες, για τους συνταξιούχους, για τους άνεργους, για κάθε κύτταρο της κοινωνίας μας είναι διαρκείς.
Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει για μια ακόμα χρονιά τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους της χώρας αντιμέτωπους με μια άνευ προηγουμένου κρίση διαβίωσης. Η ακρίβεια, η κοινωνική φτώχεια, ο περιορισμός εργασιακών δικαιωμάτων, η επισφάλεια και η ανασφάλεια στους χώρους εργασίας, είναι οι κυρίαρχες συνέπειες των εφαρμοζόμενων πολιτικών.
Πριν λίγες ημέρες βγήκαμε ξανά στους δρόμους όλης της χώρας διεκδικώντας αύξηση μισθών που να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Και είμαστε πολλοί αυτοί που βγήκαμε, διαδηλώσαμε και φωνάξαμε πως δεν αντέχουμε άλλο!
Η κατάσταση είναι οριακή.
Ένας στους δυο έχει μειώσει τις αγορές σε είδη τροφίμων και είδη παντοπωλείου, τρεις στους τέσσερις δεν διασκεδάζουν, δεν πηγαίνουν διακοπές, ένας στους δυο αναβάλει εργασίες συντήρησης στο αυτοκίνητο ή το σπίτι, ενώ ένας στους τρεις χρησιμοποιεί χρήματα από τις αποταμιεύσεις του για να καλύψει τις αγορές του!
Ορισμένοι ευαγγελίζονται ότι οι μισθοί αυξήθηκαν αλλά μάλλον λησμονούν ότι παράλληλα απωλέσαμε και μεγάλο μέρος της αγοραστικής μας δύναμης και πλέον αναγκαζόμαστε να ζούμε με… επιδόματα. Επιδόματα που δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές μας ανάγκες!
Συνάδελφοι,
Οι πολιτικές των επιδομάτων απέτυχαν!
Η Ελλάδα είναι ουραγός στους μισθούς και πρωταθλήτρια στις τιμές και στην κερδοφορία στην Ευρώπη. Η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια είναι θηλιά στο λαιμό του καθενός και της καθεμιάς. Η ανεργία, η πραγματική ανεργία, αυξάνεται, οι νέοι επιστήμονες, τα φρέσκα μυαλά της πατρίδας που έφυγαν την περίοδο των μνημονίων και της λιτότητας όχι μόνο δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα, αλλά βρισκόμαστε εν μέσω ενός νέου κύματος φυγής στο εξωτερικό, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας ίσα ίσα τα βγάζουν πέρα και πολλοί επαγγελματίες επιλέγουν τα λουκέτα αντί να συνεχίσουν να δίνουν μια μάταια μάχη, έναν αγώνα χωρίς αποτέλεσμα.
Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να ωραιοποιήσουν χρωματίζοντας την κατάσταση, η πραγματικότητα είναι γκρίζα. Και είναι γκρίζα εξαιτίας των πολιτικών τους. Πολιτικές που αντί να αλλάξουν, συνεχίζονται, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη!
Κι όσοι αυτοί που κυβερνούν συνεχίζουν να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους, έτσι κι εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα μας! Δεν το βάζουμε κάτω! Απαιτούμε οκτάωρο παντού, δικαιώματα παντού, όπως λέει και το σύνθημα της σημερινής απεργιακής μας κινητοποίησης.
Σήμερα λοιπόν, από εδώ, το σπίτι του κόσμου της μισθωτής εργασίας της Θεσσαλονίκης, το Εργατικό Κέντρο στέλνουμε το μήνυμα ότι απαιτούμε αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, ζωή με αξιοπρέπεια, ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.
Η σημερινή ημέρα, μας υπενθυμίζει πως οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν για την καθιέρωση του οχταώρου. Μας υπενθυμίζει όμως επίσης πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Οι αγώνες μας για Ειρήνη, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια, Ισότητα, Σεβασμό στα Εργατικά Δικαιώματα είναι διαχρονικοί και πάντα επίκαιροι!
Οι εργάτες του Σικάγο, 138 χρόνια πριν μας έδειξαν το δρόμο. Και εμείς έχουμε υποχρέωση και σε αυτούς και στις νεότερες γενιές να συνεχίσουμε να πορευόμαστε στο δρόμο αυτό, όσο ανηφορικός κι αν είναι, όσες δυσκολίες κι εμπόδια κι αν συναντήσουμε στο διάβα του.
Παλεύουμε για ένα Παρόν και ένα Μέλλον χωρίς ακρίβεια, κοινωνική φτώχεια, εργασιακή επισφάλεια και ανισότητες.
Απαιτούμε να μας ακούσουν! Να μην αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Γιατί εμείς, συναδέλφισσες και συνάδελφοι οι εργαζόμενοι χτυπήσαμε πρώτοι τα καμπανάκια την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Δεν μας άκουσαν και τα αποτελέσματα τα είδαμε. Το ίδιο και την περίοδο της πανδημίας, στην έναρξη της ενεργειακής κρίσης. Απαιτούμε να μας ακούσουν γιατί είμαστε πολλοί. Δεν ζητάμε να μας χαριστεί κάτι. Ζητάμε αναγνώριση! Ζητάμε να μας αντιμετωπίζουν ως τη λύση του προβλήματος και όχι το πρόβλημα!
Απαιτούμε:
Σεβασμό της αξίας και της προσωπικότητάς μας.
Σεβασμό στην υγεία και στην ασφάλειά μας.
Σεβασμό στο εργατικό εισόδημα.
Σεβασμό στα θεμελιώδη ατομικά και συλλογικά εργατικά μας δικαιώματα.
Σεβασμό στα κοινωνικοασφαλιστικά μας δικαιώματα.
Η εξέγερση στο Σικάγο αποτελεί ορόσημο των αγώνων που το Εργατικό Κίνημα έδωσε και θα δώσει συλλογικά. Στην πρώτη γραμμή.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ!